Mijn bijdrage aan het Journaal van 6 november 2017 (eerste item):
(Ook over de dividendbelasting gaf ik onlangs een interview aan de NOS.)

Comment

In het fragment maak ik twee belangrijke punten. Ten eerste, het is niet mogelijk om een fiscale systeem te hebben dat 100%-tax planning proof is. Los van de vraag of zo’n systeem überhaupt wenselijk zou zijn, leert de praktijk dat het extreem moeilijk/onmogelijk is om perfect werkende regels te maken – zonder ‘overkill’ of ‘underkill’. Hierbij komt dat het killen van structuren ook de inzet van andere landen zal vergen. Soms zal deze inzet er zijn (vgl. het BEPS Project). Andere keren zal die samenwerking moeilijker zijn. Mijn tweede punt haakt hierop in, namelijk dat we – bij het ontwerpen van onze fiscale systeem – niet tot uitgangspunt zouden moeten (in de zin van ‘gedwongen zijn’) hebben de cynische gevallen. Enige terughoudendheid en zelfbeteugeling aan de zijde van de belastingplichtigen mogen wij als samenleving toch wel verwachten. Het is niet normaal dat er op grote schaal belastingontweken wordt, ook niet binnen de grenzen van wet- en regelgeving.

En dit brengt ons op het terrein van de fiscale ethiek. Dat er een goed, evenwichtig publiek debat komt over internationale belastingen is inmiddels wenselijk maar ook onontkombaar. Tegen deze achtergrond is het zaak dat de ‘gewone’ mensen meer over bijvoorbeeld de dividendbelastingdiscussie te horen krijgen dan alleen hetgeen  (de overigens fantastische) Arjen Luchach ze op zondagavond voorschoteld (zie onder). Mutatis mutandis geldt dit voor alle fiscale hot topics (staatssteun, rulings, Paradise Papers, dividendbelasting). Naar mate redacties meer ervaring krijgen met de fiscale thema’s, denk ik trouwens wel dat er meer/andere specialisten in de media zullen komen om dat publieke debat te voeren. Op deze manier krijgen de kijkers/luisteraars/lezers hopelijk een meer genuanceerd beeld van de belastingproblematiek.