Sindskort ben ik lid van de FNV. Ja, u leest het goed. Een vakbond! Aanleiding voor deze radicale, mogelijk raadselachtige, keuze was supermarkt Jumbo. Daar zijn de vakbonden vorig jaar gepasseerd bij de onderhandeling over een nieuw cao (men praatte liever met de “redelijke” ondernemingsraad). Ik had al gehoord dat de bonden niks meer voorstellen, dus dat van de Jumbo heeft me niet verbaasd. Gevaarlijk is deze ontwikkeling wel. Sterke vakbonden zijn essentieel als gesprekspartner bij het sociale dialoog. En omdat een betere wereld bij jezelf begint, heb ik me daarom aangediend voor de barricades.

Veel mensen denken dat vakbonden anno 2018 hun bestaansrecht verloren hebben. Het is inmiddels toch uitstekend geregeld? Behalve voor de schoonmakers, da’s waar, maar die tellen niet mee. Afgezien van het gemekker over de work/life balance, hebben wij fiscalisten niets te klagen. Van al mijn fiscalistenvrienden ken ik er welgeteld eentje die lid is van de PvdA, twee bij GroenLinks en een paar vrije geesten die stemmen op D66. Veel linkser zal het niet worden. Belastingland houdt niet van rood. Als kersvers vakbondslid begrijp ik dit  oprecht niet. We hebben juist veel aan de vakbeweging te danken, al blijft de eerlijke wereld een work in progress. Verworven rechten kunnen worden afgepakt. Een werknemer die uit snobisme ageert tegen werknemersorganisaties, is als de depressieveling, die met de medicijnen staakt omdat hij zich weer wat beter voelt. Onvoorstelbaar naïef.

De FNV is de grootste vakcentrale van Nederland en onderdeel van het Tax Justice Netwerk (ziedaar een IBR-haakje). Er zijn allelei sectorale subgroepen, bijvoorbeeld voor werknemers bij de universiteiten.* Helaas kent de FNV van oudsher geen speciale afdeling voor belastingadviseurs en tax workers. Zoiets is natuurlijk on-be-grijpe-lijk en omdat ik geloof ik directe actie, heb ik een oplossing bedacht: de Fiscalistenbond. Zeg maar de gewapende tak van de NOB (Nederlandse Orde van Belastingadviseurs). Want vergis je niet, de leaseauto’s zijn duur, maar bijna iedereen die ik ken werkt in loondienst en behoort daarmee tot het proletariaat.

De Fiscalistenbond doet natuurlijk aan sociaal-economische lotsverbondenheid, wat toch niets anders is dan een vorm van naastenliefde.  Momenteel maken wij ons zorgen over het web van ongewenste flexibilisering en over de mensen voor wie een living wage als een place to live geen vanzelfsprekendheden zijn: flexwerkers en mensen met een 0-uren contract of met een tijdelijke aanstelling. Soms zijn “precaire” werkvormen prima. Zo verdiende ik vroeger, toen ik achttien was, graag een extraatje via een uitzendbureau. Dan kon ik weer sigaretten kopen of een avondje stappen. Een hypotheek zat er evenwel niet in. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het moet zijn om na je dertigste nog als oproepkracht te werken. Flexen blijkt niet voor niets een probaat anti-conceptiemiddel.

De Fiscalistenbond is voorts kritisch op de flexibilisering van het woonrecht. Betaalbare woonruimte is in Nederland schaars en dit opent de weg voor allerlei tijdelijke woonvormen. Vaak gaat het om kantoorruimten, die beheerd worden door “anti-kraakbureaus”. Met specifieke juridische constructies (dit alles is legaal), kunnen zij huurders aantrekken maar dan zonder de gebruikelijke huurbescherming. Er zijn veel voorbeelden van bewoners die opeens op straat stonden (hier). Naar verluidt is dit aantrekkelijk voor urban nomads, die het niet erg vinden om Russische roulette te spelen met hun eigen huisvrede. Voor gewone mensen is excessieve onzekerheid echter een probleem. Dat hele volksstammen om de zoveel tijd moeten verkassen (vaak met een flinke verzameling gebatikte doeken om TL-verlichte ruimten tóch een beetje gezellig te maken), is bovendien slecht voor de sociale cohesie. Zit u te wachten op een los-zand-maatschappij waar niemand elkaar kent en geen hond een vast loopje heeft? Tessa (boven) en ik niet!

Eigen verantwoordelijkheid

Gegeven al het bovenstaande, is de Fiscalistenbond sterk voorstander van het nemen van de eigen verantwoordelijkheid. Wie waarde hecht aan een stabiele samenleving, moet zich verzetten tegen flex. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat strijdvaardigheid en zorg voor elkaar niet alleen een morele plicht is, maar ook effect kan sorteren. Kijk maar naar de topmannen die miljoenen krijgen, omdat ze anders “geen prikkels hebben om hun best te doen”. Zij hebben overduidelijk baat bij hun stakingsbereidheid. Dus ja, zoiets verdient navolging, ook door mensen zoals ik, die het goed getroffen hebben. Want vergeet niet: het ende kan verkeren. Solidariteit heb je met anderen, maar je doet het ook zeker voor jezelf.

***

Op 1 mei is Artikel104.nl niet te vinden in het radicalenblok: het blok van baanlozen, flexwerkers en flexhuurders. Ik moet helaas werken…