In de Opzij van deze maand staat een interessant pleidooi voor een speciaal belastingtarief voor vrouwen. Samengevat: de te lage arbeidsparticipatie van Nederlandse vrouwen kan worden verhoogd door een verlichting van de inkomstenbelastingdruk op werkende vrouwen.

Per verdiende euro blijft er meer over waardoor niet of deeltijd werken minder aantrekkelijk wordt. Dit idee is overgewaaid uit de VS: “Harvard-econoom Alberto Alesina rekende het idee van een female tax rate door. Hij ziet twee voordelen van een apart, lager vrouwentarief: het lokt substantieel meer vrouwen naar de arbeidsmarkt én het verkleint de loonkloof tussen mannen en vrouwen.”

De kans dat de vrouwenbelasting tractie vindt bij de Nederlandse herziening van het belastingstelsel is nihil.

Ergens is dat wel jammer. Ik ben geen voorstander van seksediscriminatie, maar als vrouwen structureel minder verdienen – quod naar ik begrepen heb non – voor hetzelfde werk dan is een proportionele aanpassing van het IB-tarief in zekere zin logisch. Het bestaan van een loonkloof is namelijk een aanwijzing dat mannen en vrouwen in dit – fiscaal relevante – opzicht niet objectief vergelijkbaar zijn, en dus niet identiek behandeld mogen worden. Discriminatie is immers de ongelijke behandeling van gelijke gevallen, maar ook de gelijke behandeling van ongelijke situaties.

Voor zover ik weet ligt de invoering van een hoogbelaste ‘mannenbox’ overigens niet op tafel.

***

“Aparte belasting voor vrouwen is nodig om ze aan te sporen tot werken” door Sheila Sitalsing (Opzij nr 5, 2015).