Zojuist las ik een aardig artikel over vrouwelijke IS-strijders. Volgens de auteur hebben ongeveer 60 Nederlandse vrouwen zich aangesloten bij het Kalifaat, naar verluidt om te helpen bij het opzetten van een deugdelijk fiscaal bestel. De heilige oorlog is immers duur en ook in Syrië moet iemand de schatkist vullen. Ergens in een tent achter een ruïne in een buitenwijk van Damascus vergadert al maanden een jihadi-versie van de Commissie Van Weeghel.

Het zijn angstaanjagende gedachten maar niet de reden waarom ik over het artikel begin. Waar het mij nu omgaat is de wijze waarop ik aan het stuk (dat vandaag in Trouw verscheen) gekomen ben, te weten via Blendle. Voor de late adapters, dat werkt als volgt: op de website Blendle.com maak je een account aan en stort met iDeal wat geld op die rekening. Daarna kun je naar hartenlust individuele artikelen of zelfs hele bladen aanschaffen. Dit alles digitaal, zonder moeilijk gedoe en tegen schappelijke prijzen (mijn IS-artikel kostte mij welgeteld een kwartje).

Pick ‘n’ Mix

De vraag rijst: waarom gebruiken we Blendle niet voor de fiscale vakliteratuur? Het zou een perfecte oplossing zijn voor wie op een simpele wijze alleen datgene wil aanschaffen dat hij of zij daadwerkelijk wil lezen. Wat heb ik aan een V-N met loonbelasting en btw als ik gewoon even wil kijken naar de noot bij de prejudiciële vragen over Groupe Steria? Mutatis mutandis geldt hetzelfde voor NTFR of WFR: soms ben ik alleen nieuwsgierig naar de Opinie of de Column. Noem me een kapitalist, maar ik wil graag dat de markt tegemoet komt aan mijn vakliteraire behoeften. Dat is toch niet teveel gevraagd?*

De uitgevers hoeven niet eens een eigen platform te ontwikkelen; ze moeten er slechts voor zorgen dat de bladen – van FED tot FutD – via Blendle gelezen kunnen worden. Werkgevers die nu nog gebruik maken van peperdure abonnementen kunnen hun medewerkers dan gericht een bepaald budget geven, dat vervolgens vrijelijk kan worden ingezet door de individuele fiscalist. Het stapeltje (virtueel) papier voor de zondagmiddag is dan op maat gemaakt. En mocht iemand bij nader inzien een additioneel stuk willen: nog tijdens het VTO kan dat gedownload worden. Een vaktechnische Walhalla!

Ook voor de eenpitters is het Blendle-model perfect want zij kunnen voortaan gericht hun geld uitgeven. Ik ben heus niet de enige die alleen behoefte heeft aan de noten en artikelen die (a) voor mij relevant zijn (EU en internationaal met af toe iets formeels) of die (b) ik leuk vind (Pieterse, Van Horzen, Ligtenberg, Wattel). Waarom moet ik voor al het overige betalen? Daar heb ik helemaal geen zin in.

Gebruiksvriendelijk

Wat mij voorts opvalt aan Blendle is het gemak voor de consument. Zeker in vergelijking met Kluwer Navigator, die niet altijd even gebruiksvriendelijk is, is Blendle een verademing. Omdat ik verbonden ben aan een Universiteit heb ik toegang tot alle fiscale databases. Toch zou ik best wat geld willen neerleggen om de voor mij relevante stukken op een snelle en vooral prettige manier te kunnen inzien. Tijdens een verhitte discussie op de vrijmibo val ik namelijk liever terug op Blendle dan dat ik moet inloggen bij een van de bestaande fiscale platforms. Helaas zegt dit wel iets over de kwaliteit van de huidige informatievoorziening.

Onlangs berichtte ik op deze site over de komst van een nieuw jurisprudentieblad, NLFiscaal. Het is niet gegeven dat deze nieuwkomer ook een succes gaat worden, maar áls het de initiatiefnemers lukt om een plaats op de fiscale markt te veroveren, dan kan dit grote gevolgen hebben voor de vertrouwde publicaties. De geur van vernieuwing hangt momenteel in de lucht. Een betere tijd voor een belastingrechtelijke Blendle is er nooit geweest.

***

* Voor de goede orde: Blendle werkt samen met de uitgevers. Het gaat dus niet om het stelen van artikelen. Dat laatste zou verwerpelijk zijn, want kennis is niet gratis; er moet daarom gewoon betaald worden voor informatie.

Foto door Via Tsuji via Flickr.com (Creative Commons, licentie).